Koυνέλια:

Αποφασίσατε να αποκτήσετε ένα κατοικίδιο ζωάκι που να μη λερώνει, να είναι χαριτωμένο, να είναι γλυκό και αυτό που επιλέξατε είναι ένα κουνέλι.! Και όμως ναι, τα κουνέλια έχουν γίνει σήμερα από τα πιο συμπαθή κατοικίδια. Η επιλογή ενός σωστού κουνελιού για το σπίτι σας  είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα απόφαση.  Σήμερα έχουν καταγραφεί περισσότερες από 40 αναγνωρισμένες φυλές κουνελιών. Πολλές από τις φυλές έχουν μεγάλη ποικιλία σε διαστάσεις, τριχώματος και χρώματος.

   Τα κουνέλια είναι μικρά θηλαστικά που ανήκουν στην οικογένεια των λαγοειδών και εντοπίζονται σε πολλά σημεία του κόσμου. Γενικά, τα κουνέλια ζουν για περίπου 4-10 έτη. Το μήκος του σώματος τους φτάνει από 40-50 εκατοστά, έχουν κοντή ουρά, οι τρίχες του δέρματος είναι παχιές με διάφορα χρώματα, αυτιά μακριά και πόδια με νύχια. Το γνωστό σε όλους μας οικιακό κουνέλι προέρχεται από το άγριο κουνέλι, το οποίο συνήθισε να εκτρέφεται και να ζει σε κλειστό χώρο. Γενικά, το οικόσιτο κουνέλι είναι περισσότερο παχύσαρκο από το αγριοκούνελο. Η γονιμότητα του οικόσιτου κουνελιού διαρκεί περισσότερο από του άγριου, με τον εντυπωσιακό αριθμό των 7-10 γεννήσεων το χρόνο. Η πρώτη καταγραφή της επαφής του ανθρώπου με τον Ευρωπαϊκό Λαγό ή το απλό κουνέλι γίνεται από τους Φοίνικες πάνω από 1.000 έτη π.Χ.

   Τα κουνέλια μπορούν να εκπαιδευτούν ώστε να χρησιμοποιούν την άμμο που υπάρχει για γάτες για τις ανάγκες τους. Τα κουνέλια είναι πραγματικά πολύ εκπαιδεύσιμα ζώα, αλλά χρειάζεται λίγη υπομονή, ειδικά όταν πρόκειται για την εκπαίδευση των βασικών τους αναγκών. Χρήσιμο είναι ένα μπολάκι με άμμο για γάτες μέσα στο κλουβί, έτσι ώστε να εκπαιδευτεί την ώρα του φαγητού να κάνει την ανάγκη του, κάτι πολύ συνηθισμένο στα κουνέλια. Τα κουνέλια ανήκουν στο βασικό επίπεδο της τροφικής αλυσίδας και συνεπώς από τη φύση τους φοβούνται όταν κάποιος πάει να τα σηκώσει από το έδαφος. Λατρεύουν όμως να τα χαϊδεύουν στο κεφάλι και γενικά τους αρέσουν πολύ τα χάδια, όμως δεν τους αρέσει καθόλου να αγγίζετε στην κοιλιακή χώρα γιατί γαργαλιούνται. Τα κουνέλια δεν είναι μοναχικά, αντιθέτως είναι ζώα παιχνιδιάρικα, κοινωνικά, πολύ δραστήρια και εξαιρετικά περίεργα, για τον λόγο αυτό χρειάζονται μια μεγάλη ποικιλία από παιχνίδια για να ασχολούνται, να μην κάνουν ζημιές και να μην πλήττουν. Θέλουν απίστευτη προσοχή και προσοχή να είναι μακριά από καλώδια ή μικρά κομμάτια που μπορεί να καταπιούν. 

   Τα κατοικίδια κουνέλια μπορούν να ζήσουν για αρκετά χρόνια και να έχουν μια καλή υγεία, αν η διατροφή τους πλήρης και ισοροπημένη, δηλαδή να αποτελείται από ξηρά τροφή, φρέσκα λαχανικά, φρούτα και άχυρο. Τα φρέσκα λαχανικά και φρούτα δεν πρέπει να περιλαμβάνονται στη διατροφή μέχρι το κουνέλι σας να συμπληρώσει την ηλικία των 4 μηνών. Αυτό πρέπει να το τηρείτε αυστηρά γιατί το πεπτικό τους σύστημα δεν είναι έτοιμο να χωνέψει αυτό το είδος τροφής. Μέχρι την ηλικία των 4 μηνών μπορεί να τρέφεται μόνο με ξηρά τροφή και άχυρο. Αργότερα, σταδιακά αρχίζουμε να  αυξάνουμε τα λαχανικά, να μειώνουμε την ξηρά τροφή, χωρίς όμως ποτέ να την διακόψουμε εντελώς. Τόσο τα λαχανικά όσο και η ξηρά τροφή πρέπει να χορηγούνται σε συγκεκριμένες ποσότητες κάθε μέρα, ανάλογα με το μέγεθος το φύλο και την ηλικία του κουνελιού. Το άχυρο πρέπει πάντα να υπάρχει στο κλουβί, όπως επίσης πρέπει να υπάρχει πάντα και φρέσκο νερό. Τα φρούτα πρέπει να χορηγούνται καθημερινά σε καθορισμένες ποσότητες και επιλεκτικά γιατί τα κουνέλια είναι επιρρεπή στον διαβήτη. Τα γλυκά φυσικά απαγορεύονται εντελώς, όπως και στα περισσότερα ζώα. Τέλος απαγορεύονται και όλα τα προϊόντα και τα παραπροϊόντα κρέατος.

   Όσοι έχετε στο σπίτι ένα κουνέλι για κατοικίδιο, θα πρέπει να το πηγαίνετε στον κτηνίατρο για τακτικές κτηνιατρικές εξετάσεις για την διασφάλιση της υγείας του, όπως άλλωστε γίνεται και με όλα τα κατοικίδια ζώα. Πρέπει να εμβολιάζονται κατά της ιογενούς αιμορραγικής διάρροιας και κατά της μυξωμάτωσης. Ο εμβολιασμός είναι ετήσιος και σε ειδικές περιπτώσεις εξαμηνιαίος. Σε γενικές γραμμές τα κουνέλια είναι από τα ζώα εκείνα, που δεν έχουν να αντιμετωπίσουν πολλές ασθένειες. Το κακό όμως είναι ότι αυτές οι λίγες που τα προσβάλλουν είναι στην πλειοψηφία τους θανατηφόρες, αν δεν αντιμετωπιστούν σωστά. Η πιο συνηθισμένη παθολογική κατάσταση που όλα τα κουνέλια κάποια στιγμή αντιμετωπίζουν είναι η διάρροια. Η διάρροια μπορεί να προκληθεί από κακή διατροφή, αλλαγή στη διατροφή, δηλητηρίαση, στρες και από κάποιες πιο σοβαρές παθολογικές καταστάσεις, οι οποίες αντιμετωπίζονται μόνο με τη βοήθεια και την επέμβαση κτηνίατρου. Μια άλλη παθολογική κατάσταση είναι τα προβλήματα του πεπτικού συστήματος. Προκαλούνται συχνά, όταν στην έξοδο του στομάχου μαζεύονται υλικά, όπως τρίχες ή άλλα δύσπεπτα στοιχεία ( το ροκανίδι, που αναφέρθηκε παραπάνω), γι’ αυτό το άχυρο είναι το πιο σημαντικό στοιχείο στη διατροφή τους. Σε αυτή την περίπτωση ο κτηνίατρος είναι ο ειδικός που μπορεί να δώσει την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Επίσης τα κουνέλια μπορούν να προσβληθούν από δερματικές παθήσεις, μύκητες ή άλλα παράσιτα. Επίσης παρουσιάζουν προβλήματα στα δόντια, στα πόδια καθώς και αναπνευστικές παθήσεις. Τα κουνέλια δεν μπορούν να μεταδώσουν καμία ασθένεια στον άνθρωπο. Τα κατοικίδια κουνέλια πρέπει να τα στειρώνουμε αφ’ ενός για να μην αναπαράγονται και αφ’ ετέρου για λόγους ψυχολογικής και σωματικής υγείας. Τα κουνέλια πρέπει να στειρώνονται στην ηλικία των 3 ½ έως 6 μημών. Η στείρωση βοηθά στο να μειώνει την επιθετικότητα και την τάση του να μασούν ότι βρίσκουν. Και φυσικά, αν το κουνέλι σας έχει στειρωθεί, δεν θα χρειάζεται να ανησυχείτε για την αναπαραγωγική του διάθεση.

• 
  • 

 

Κοράλι-Πληροφορίες

                     Κοράλι:

 

 

 

Κοράλλι γενικά ονομάζεται κάθε υδρόβιος οργανισμός που έχει τη δυνατότητα του σχηματισμού συμπαγούς εξωτερικού σκελετού που συνήθως είναι ασβεστολιθικός. Ειδικότερα στη Βιολογία, κοράλλια ονομάζονται τα ανθόζωα που έχουν τη μορφή μικρών πολυπόδων (μονάδων που μοιάζουν με θαλάσσιες ανεμώνες) και σχηματίζουν αποικίες αποτελούμενες από πολλές τέτοιες μονάδες.
Ως οργανισμοί είναι από τους παλαιότερους στον πλανήτη. Ανευρίσκονται απολιθωμένοι από την Παλαιοζωική περίοδο, ορισμένα δε γένη αποτελούν και καθοδηγητικά απολιθώματα.

Είδη

 

Από εμπορικής άποψης τα κοράλλια διακρίνονται σε δύο βασικές κατηγορίες: στα γνήσια και τα ψευδή κοράλλια ή ψευδοκοράλλια.
Τα γνήσια κοράλλια έχουν σκελετό και περίδερμα ασβεστολιθικό. Σε αυτά περιλαμβάνονται, εκτός των ερυθρών που ονομάζονται από το χρώμα τους ερυθρά κοράλλια και τα λεγόμενα λευκά κοράλλια, στα οποία ανήκουν τα είδη: ισιδέλλη η επιμήκης, η αμφιλία η οφθαλμοφόρος, καθώς και το μαύρο κοράλλι το λεγόμενο πληξαύρα ή «πληξαύρα η αντιπαθής» και ισιδέλλη η ναπολιτάνα ή ναπολιτάνιος.
Τα ψευδοκοράλλια έχουν σκελετό που συνίσταται από μια κεράτινη ουσία και περιλαμβάνει το λεγόμενο «ψευδομέλαν κοράλλιο» που ανήκει στο είδος αντιπαθής ο πλόκαμος.

• Στην Ελλάδα τα κοράλλια αποτελούν εθνικό πλούτο και η ελεύθερη αλιεία τους απαγορεύεται αυστηρά. Επιτρέπεται η φωτογράφησή τους μόνο κατόπιν σχετικής αδείας.

 

Εκπομπή:

          

              Εκπομπή:

 

Λοιπόν εγώ(Η Ντίνα) με την αδελφή μου(Άμπη) και μία φίλη μου(Λίνα) θακάνουμε μία εκπομπή που θα μιλάει για τα σαλιγκάρια.

 

Για να την παρακολουθήσετε θα σας πούμε σε λίγες μέρες τι να πατήσετε στο youtube.Επίσης θα την βάλω και σε αυτό το blog μου σε λίγες μόνο μέρες.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ευχαριστώ....  

Yδρόβια χελώνα-Πληροφορίες

                                 Υδρόβια χελώνα:

 

 

Εξάπλωση στην Ελλάδα:
Το είδος έχει εισαχθεί στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης και έχει προκαλέσει ανισορροπία στα οικοσυστήματα που εξαπλώθηκε, αφού λόγω μεγέθους και ανθεκτικότητας υπερέχει των εντόπιων νεροχελώνων και άλλων ειδών χωρίς να αντιμετωπίζει φυσικούς εχθρούς. Κατάγεται από την Β. Αμερική. Έχει εισβάλλει σε αμέτρητους υγρότοπους σε ολόκληρη τη χώρα.

---

Γενικές πληροφορίες:
Αρκετά μεγάλη υδρόβια χελώνα. Τα θηλυκά μπορούν να φτάσουν τα 30cm ενώ τα αρσενικά είναι μικρότερα. Τα μεγάλης ηλικίας αρσενικά συχνά έχουν μελανιστικού τύπου μορφή χωρίς να διακρίνονται ραβδώσεις και χρώματα. Υπερισχύουν στον ανταγωγνισμό με τα εντόπια είδη και συχνά τα εκτοπίζουν από περιοχές. Η αιτία της εξάπλωσής τους σε εντόπια οικοσυστήματα είναι το πολύ συχνό φαινόμενο απελευθέρωσης από ιδιοκτήτες που τις κατείχαν ως κατοικίδια. Η παρουσία τους στην ελληνική φύση έχει προκαλέσει μείωση των πληθυσμών εντόπιων ειδών. Η πώλησή τους είναι πλέον απαγορευμένη πράξη στην Ε.Ε., παρ'όλα αυτά, δυστυχώς ακόμα μπορεί να τις βρει κανείς σε συνοικιακά κυρίως pet shops. Αναφέρεται συχνά και ως Χελώνα με κόκκινα "αυτιά".

 

Γκόλντεν Ρεντρίβερ-Σκυλί

                   Γκόλντεν Ρεντρίβερ-Σκυλί

Οι πληροφορίες όλες από την Ντίνα Ιωαννίδου...

Το Γκόλντεν Ριτρίβερ (αγγλ. Golden Retriever) είναι ράτσα σκύλου μεσαίου προς μεγάλου μεγέθους με καταγωγή από τη Σκωτία.

Τα Γκόλντεν Ριτρίβερ είναι σκυλιά μεσαίου προς μεγάλου μεγέθους. Συγκεκριμένα, το ύψος ενός αρσενικού Γκόλντεν Ριτρίβερ κυμαίνεται από 58 έως 61 εκατοστά, ενώ το αντίστοιχο του θηλυκού από 55 έως 57 εκατοστά. Όσον αφορά το βάρος, ένα αρσενικό Γκόλντεν Ριτρίβερ συνήθως ζυγίζει από 29 έως 34 κιλά ενώ ένα θηλυκό από 27 έως 32 κιλά.^[2] Το τρίχωμα του Γκόλντεν Ριτρίβερ είναι ίσιο ή ελαφρώς κυματιστό. Ο χρωματισμός που συναντάται πιο συχνά είναι οι αποχρώσεις του χρυσαφί, του κρεμ και πιο σπάνια το ανοιχτό καφέΗ ιδιοσυγκρασία του Γκόλντεν Ριτρίβερ είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ράτσας και περιγράφεται ως "ευγενική, φιλική και με αυτοπεποίθηση". Είναι πολύ καλό οικογενειακό κατοικίδιο και τα πηγαίνει καλά με τα παιδιά.^[4] Συμπεριφέρεται εξίσου καλά και στους ξένους εκτός από τα γνωστά του πρόσωπα.^[5] Το γεγονός αυτό δεν το κάνει καλό σκύλο φύλακα.^[6] Το τυπικό Γκόλντεν Ριτρίβερ είναι ήρεμο, φυσικά έξυπνο και πράο, με μια εξαιρετική προθυμία να ευχαριστήσει τους γύρω του.

Τα Γκόλντεν Ριτρίβερ ποικίλουν στο χρώμα

Το Γκόλντεν Ριτρίβερ είναι επίσης γνωστό για την υψηλή νοημοσύνη του. Κατέχει την τέταρτη θέση στο βιβλίο The Intelligence of Dogs του Stanley Coren, πίσω από το Μπόρντερ Κόλι, το Πουντλ και τον Γερμανικό Ποιμενικό, καθώς εκπαιδεύεται εύκολα και είναι υπάκουο. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως κυνηγόσκυλο, οδηγός, στην αναζήτηση συντριμμιών και στην ανίχνευση ναρκωτικών ουσιών, εξαιτίας της κοινωνικότητας, της ηρεμίας και της θέλησης για μάθηση που το χαρακτηρίζει.^[7Ο μέσος όρος ζωής για ένα Γκόλντεν Ριτρίβερ είναι 11 με 11½ χρόνια.^[8]

Τα Γκόλντεν Ριτρίβερ είναι ευαίσθητα σε συγκεκριμένες ασθένειες. Γι' αυτό συνίσταται να επισκέπτονται το κτηνίατρο μία φορά το χρόνο για εξετάσεις ρουτίνας. Είναι γνωστό ότι παρουσιάζουν γενετικές ανωμαλίες και άλλες ασθένειες. Η δυσπλασία των ισχύων είναι κοινή στη ράτσα. Για το λόγο αυτό, κατά την αγορά ενός κουταβιού συνίσταται να είναι γνωστό το γενεολογικό του δέντρο και να εξεταστεί το κουτάβι από το OFA ή από το PennHIP για τη νόσο του ισχίου. Ακόμη, η παχυσαρκία είναι κοινή, καθώς τα Γκόλντεν Ριτρίβερ λατρεύουν να τρώνε. Τα κουτάβια θα πρέπει να τρώνε περίπου 3 κύπελλα φαγητό την ημέρα και οι ενήλικες 3-5 κύπελλα. Η ποσότητα αυτή μεταβάλλεται από το είδος του φαγητού και από το πόσο ενεργητικός είναι ο σκύλοςΤα Γκόλντεν Ριτρίβερ χρειάζονται τακτικό καλλωπισμό και περιστασιακό μπάνιο.^[10] Συνίσταται να χτενίζονται μία φορά την εβδομάδα και κάθε μέρα σε περιόδους μεγάλης αποβολής τριχώματος και να κάνουν μπάνιο κάθε δύο μήνες. Ρίχνουν κάπως το τρίχωμα τους κατά τη διάρκεια της χρονιάς αλλά είναι γνωστό ότι ρίχνουν μεγάλες ποσότητες δύο φορές το χρόνο. Επίσης, τα αυτιά τους χρειάζονται τακτικό καθαρισμό αλλιώς μπορεί να προκληθούν λοιμώξεις σε αυτά. Αν και η ρίψη τριχώματος είναι αναπόφευκτη με τα Γκόλντεν Ριτρίβερ, ο συχνός καλλωπισμός μειώνει την ποσότητα που αποβάλλουν. Η σοβαρή ρίψη τριχώματος που έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία φαλακρών μπαλωμάτων μπορεί να είναι ενδεικτική άγχους ή ασθένειας του σκύλου!

Σιάμ-Γάτες

                    Γάτες-Σιάμ

Σιάμ

Είναι από τις πιο όμορφες ράτσες που υπάρχουν, εύκολα αναγνωρίσιμες από τα σκούρα χαρακτηριστικά τους στα άκρα, και τα υπέροχα αμυγδαλωτά μπλε μάτια τους. Με σχεδόν αριστοκρατική εμφάνιση, η γάτα του σιάμ ήταν πασίγνωστη ήδη από πολύ παλιά, και κρατάει τα σκήπτρα στις πιο εντυπωσιακές γάτες μέχρι σήμερα, παρότι η εμφάνισή της έχει πάρει διάφορες μορφές και έχει υποστεί κάποιες αλλαγές.

Ιστορία

Κάποτε ήταν γνωστές ως «βασιλικές γάτες του Σιάμ». Την πανέμορφη και συναρπαστική αυτή γάτα που προέρχεται από το Σιάμ (νυν Ταϊλάνδη), την βρίσκουμε για πρώτη φορά στις βασιλικές κατοικίες και τους ναούς του Σιάμ. Το 1884, ο βασιλιάς του Σιάμ, χάρισε ενα ζευγάρι σιαμέζες γάτες στον βρετανό πρόξενο της Μπανγκόκ. Εκείνος τις πήρε μαζί του στην πατρίδα του, και έτσι έχουμε την πρώτη εμφάνιση σιαμέζας γάτας στην Αγγλία. Άρχισαν να εμφανίζονται σε αγγλικά σόου με γάτες, σχεδόν αμέσως, και σε αμερικάνικα σόου στις αρχές του 20ου αιώνα.

Η ποικιλία με τα σκούρα καφέ – σχεδόν μαύρα – άκρα, και τα απαλά καστανόγκριζα σώματα, εξακολουθεί να είναι και η πιο γνωστή ποικιλία. Ενώ η ποικιλία, με πολύ ανοιχτόχρωμα σώματα και σοκολατί πόδια, ουρά, πρόσωπο και αυτιά εμφανίστηκε με τον καιρό, η ποικιλία «blue point» (δηλαδή με γαλάζια σημεία), έλαβε επίσημη αναγνώριση το 1934. Αυτή η ποικιλία έχει ένα γαλαζωπό-λευκό σώμα με γκριζογάλαζα σημεία. Η ποικιλία «chocolate point» (με σοκολατί σημεία) αναγνωρίστηκε μετέπειτα. Το 1955 ακολούθησε αναγνώριση της ποικιλίας «lilac point» (με λιλά σημεία), με την οποία ολοκληρώθηκε η ράτσα. Η τελευταία αυτή ποικιλία, έχει ροζ-γκριζωπά σημάδια με λευκό σώμα που κάνει τη γάτα να φαίνεται πιο αιθέρια και εκλεπτυσμένη στο χρώμα.

Οι γάτες του Σιάμ υπάρχουν πλέον παντού στην Ευρώπη, την Ασία και τη Βόρεια Αμερική.

Περιγραφή της ράτσας και προσωπικότητα

Οι σιαμέζες γάτες είναι συναρπαστικά πλάσματα, τόσο στο ταπεραμέντο τους, όσο και στην εμφάνισή τους. Αναγνωρίζονται από την έντονη αντίθεση στα χρώματά τους (μπεζ σώμα με σκούρα καφέ άκρα), τα αριστοκρατικά κεφάλια τους, τρομερά έντονα γαλάζια μάτια σε αμυγδαλωτό σχήμα και το κοντό μεταξένιο τρίχωμά τους. Τα αυτιά τους είναι μακριά και μυτερά, με φαρδιά βάση. Οι σιαμέζες γάτες είναι πολύ χαριτωμένες, εύκαμπτες και αθλητικές. Τα πίσω πόδια τους είναι πιο ψηλά από τα μπροστινά. Οι πατούσες τους έχουν σχήμα οβάλ. Η ουρά τους είναι μακριά και λεπτή. Αυτή η ράτσα είναι μία από τις πιο γνωστές ράτσες αιλουροειδών στον κόσμο.

Και αυτή η ράτσα, όπως και άλλες έχει μεγάλο εύρος χρωματισμών από λιλά μέχρι σοκολατί, μαζί με σημάδια χρώματος τιγρέ ως και καστανόγκριζου χρώματος, ενώ υπάρχει και ποικιλία ταρταρούγας.

Είναι πανέξυπνες και πολύ αδιάκριτες, ενώ είναι γνωστές για τις μοναδικές κραυγές τους, που πολλοί άνθρωποι συγκρίνουν με τους ήχους που βγάζει ένα μωρό όταν κλαίει. Ένα από τα πιο σπουδαία χαρακτηριστικά της σιαμέζας γάτας είναι η φωνή της. Η φωνή της γάτας του Σιάμ είναι θρυλική. Μπορεί να γίνουν πολύ θορυβώδεις κάποιες φορές. Λέγεται, πως οι σιαμέζες μπορούν να μιλήσουν τόσο με τη φωνή τους, όσο και με το σώμα τους. Η ικανότητα επικοινωνίας τους, είναι ίσως η καλύτερη μεταξύ όλων των ειδών γάτας που υπάρχουν.

'Ερχονται κοντά άνθρωπο, φιλικές και στοργικές. Το σχετικά εξισορροπημένο επίπεδο δραστηριότητάς τους, κάνει πιο εύκολο για τις γάτες αυτές να ζήσουν σε διαμέρισμα. Προτιμούν καναπέδες ενώ σπανιότερα προτιμούν τις αγκαλιές.

Οι ποικιλίες που αναγνωρίζουμε, όχι βάσει του χρώματος, αλλά των αλλαγών που επήλθαν στην ράτσα με το πέρασμα των χρόνων, είναι τρεις. Παραδοσιακή, Κλασική και Μοντέρνα.

Η παραδοσιακή σιαμέζα

Οι παραδοσιακές σιαμέζες γάτες, που αποκαλούνται appleheads από το σχήμα του κεφαλιού τους (δηλαδή κεφάλι σε σχήμα μήλου) αποτελούν τον αυθεντικό τύπο σιαμέζας γάτας, επειδή ήταν το είδος που ανατράφηκε απο τον βασιλιά του Σιάμ και δόθηκε από αυτόν σα δώρο.

Αποτελεί μια από τις πιο παλιές οικόσιτες ράτσες γατών. Διατηρεί την αρχική μορφή της ράτσας περίπου όπως ήταν όταν πρωτοεισάχθηκε στην Ευρώπη από το Σιάμ. Είναι μυώδης, αθλητική με οβάλ κεφάλι και λαμπερά μπλε μάτια, με την έντονη αντίθεση μεταξύ των άκρων και του σώματος που χαρακτηρίζει τη ράτσα. Είναι ήρεμες και στοργικές, υγιείς και ζούν περίπου 15-20 χρόνια ή και περισσότερο.Είναι τόσο φιλικές προς τον άνθρωπο ώστε πολλοί πιστεύουν πως είναι πιο συντροφικές από πολλές άλλες ράτσες.

Οι παραδοσιακές σιαμέζες δεν είναι και τόσο λεπτεπίλεπτες, ενω είναι συνήθως πολύ υγιείς με πολύ καλές διατροφικές ορέξεις. Οι περισσότεροι εκτροφείς συνιστούν ξηρά τροφή υψηλής ποιότητας, και οι περισσότερες γάτες τρώνε όποτε θέλουν χωρίς να κινδυνεύουν να γίνουν υπέρβαρες. Οι μεσήλικες γάτες (μεταξύ 5-10 ετών) είναι αυτές που έχουν τα περισσότερα προβλήματα με το βάρος τους, το οποίο συνήθως ελέγχεται με την αλλαγή της διατροφής σε ένα πρόγραμα χαμηλής θερμιδικής αξίας.

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερη περιποίηση από την πλευρά του ιδιοκτήτη. Η γάτα από μόνη της είναι ικανότατη να φροντίζει την καθαριότητά της και να είναι σωστά περιποιημένη. Ωστόσο, πολλές γάτες απολαμβάνουν την αίσθηση του βουρτσίσματος, και είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να αφαιρεθεί το περιττό τρίχωμα και να μην καταλήξει σε ρούχα ή έπιπλα. Οι παραδοσιακές σιαμέζες γάτες, δεν έχουν υπερβολική αποβολή τριχώματος.

Οι περισσότερες σιαμέζες ωριμάζουν σεξουαλικά πολύ νωρίς. Είναι πολύ συνηθισμένο για μια θηλυκή σιαμέζα να έχει τον πρώτο της οίστρο σε ηλικία 5 μηνών. Η στείρωση μπορεί να γίνει σε ηλικία 6 μηνών ή και ακόμα νωρίτερα, προκειμένου το ζώο να βρει την ηρεμία του.

Η επιστροφή της παραδοσιακής σιαμέζας

Το 1987, μια ομάδα εκτροφέων σιαμέζας γάτας, επηρεασμένοι αρνητικά από την εμφάνιση της μοντέρνας σιαμέζας, και από τα δυνητικά προβλήματα υγείας που την χτυπούσαν, ενώθηκαν και δημιούργησαν ένα διεθνή οργανισμό Παραδοσιακής και Κλασικής γάτας, που ένας από τους σκοπούς του ήτανε να επαναφέρει το παλιό στυλ της σιαμέζας γάτας, και να το διατηρήσει. Η «κλασική» σιαμέζα

Οι άνθρωποι συνήθως μπερδεύονται με τους όρους «παραδοσιακή» και «κλασική» σιαμέζα γάτα. Η κλασική σιαμέζα γάτα, είναι περίπου μια έκδοση μεταξύ της «παραδοσιακής» και «μοντέρνας» σιαμέζας γάτας, χωρίς τα ακραία χαρακτηριστικά καμίας εκ των δυο. Η «γέννηση» της κλασικής σιάμ τοποθετείται μεταξύ 1945 και 1970.

Αν και τα στοιχεία της ράτσας έχουν αλλάξει αρκετά μέσα στο χρόνο, η συγκεκριμένη ράτσα παραμένει σε υψηλή θέση σε δημοτικότητα για ανθρώπους που ψάχνουνε γάτες καλής ράτσας, είτε προτιμούν κλασική, παραδοσιακή ή μοντέρνα.

Γύρω στο 1986 δεν εμφανίζονταν παραδοσιακές και κλασικές σιαμέζες. Οι περισσότεροι σύγχρονοι εκτροφείς είχαν την άποψη ότι η Σιαμεζα πάντα έμοιαζε σαν την μοντέρνα έκδοση. Καθώς λοιπόν δεν μπορούσαν πλέον να κερδίσουν στις εκθέσεις γάτας, οι περισσότεροι εκτροφείς ρατσών σταμάτησαν την αναπαραγωγή αυτών των ειδών σιαμέζας. Αυτό οδήγησε στην δημιουργία συλλόγων παραδοσιακής και κλασικής σιαμέζας, που έκαναν ενέργειες προκειμένου να τις διασώσουν από την εξαφάνιση.

Γυμνοσάλιαγκες-ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

                       Γυμνοσάλιαγκες:

 Γυμνοσάλιαγκες είναι γαστερόποδα χωρίς κοχύλια ή με τα πολύ μικρά κοχύλια (συχνά που είναι εσωτερικά), σε αντίθεση με σαλιγκάρια από το οποίο μοιράζονται έναν κοινό πρόγονο, όποιοι έχουν ένα προεξέχον κοχύλι. Αν και υποβάλλονται torsion (στρίψιμο 180 βαθμού των εσωτερικών οργάνων) κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης, οι οργανισμοί τους βελτιώνονται και σκουλήκι-όπως, και παρουσιάστε έτσι λίγα εξωτερικά στοιχεία από το. Αυτό το ίδιο βασικό σχέδιο αναπτύχθηκε ανεξάρτητα σε διάφορες διαφορετικές ομάδες, η μεγαλύτερη ύπαρξη οι γυμνοσάλιαγκες θάλασσας ή nudibranchs. Αλλοι γυμνοσάλιαγκες βρίσκονται στο έδαφος, αλλά μαλακός τους, οι slimy οργανισμοί είναι επιρρεπείς σε αποξήρανση, έτσι είναι περιορισμένοι στα υγρά περιβάλλοντα. Μεταξύ των διάφορων ειδών είναι ο γκρίζος γυμνοσάλιαγκας τομέων, Reticulatus Deroceras ο γυμνοσάλιαγκας κήπων, Hortensis Arion ο leopard γυμνοσάλιαγκας, Maximus Limax και γυμνοσάλιαγκας μπανανών, Columbianus Ariolimax.

Όπως τα σαλιγκάρια, οι γυμνοσάλιαγκες έχουν δύο ζευγάρια "των ανιχνευτών" ή πλοκάμια στο κεφάλι τους. Το ανώτερο ζευγάρι --οπτικά πλοκάμια-- είναι ελαφρύς αισθητήρες το χαμηλότερο ζευγάρι παρέχει την αίσθηση μυρωδιά. Και τα δύο ζευγάρια είναι εισελκόμενα και μπορούν regrown εάν να χαθούν. Πάνω από το γυμνοσάλιαγκα, πίσω από το κεφάλι, είναι σέλα-διαμορφωμένη μανδύας, και κάτω από αυτό είναι το γεννητικοί άνοιγμα και ο πρωκτός. Ο μανδύας έχει επίσης μια τρύπα, pneumostome, για την αναπνοή. Οι κινήσεις γυμνοσαλιάγκων από τη ρυθμική μυϊκή δράση του του πόδι.

Οι περισσότεροι γυμνοσάλιαγκες τρώνε φύλλα, μύκητας, και αποσυντιθειμένος φυτικό υλικό, αλλά μερικοί είναι αρπακτικά ζώα και ο πιό επίσης φάτε το carrion συμπεριλαμβανομένων των νεκρών του είδους τους. Οι γυμνοσάλιαγκες τρώνε τη χρησιμοποίηση του α radula, ένας τραχύς, γλώσσα-όπως όργανο με πολλά μικροσκοπικά δόντι-όπως δοντάκια.